خانه هوشمند
یک ساختمان هوشمند از هوشمندی خود برای جمع‌آوری داده‌های کاربردی از دستگاه‌های کاربر، سنسورها، سیستم‌ها و سرویس‌های موجود در محل استفاده می‌کند.
استفاده از این داده‌ها با استفاده از هوش مصنوعی و یادگیری ماشین (AI/ML) باعث می‌شود که ساختمان هم قابل برنامه ریزی باشد و هم به نیازهای کاربران و مدیر ساختمان پاسخگو باشد.
هوشمندی شبکه نیز به امنیت شبکه کمک می‌کند. به عنوان مثال، شبکه می‌تواند دستگاه‌ها را شناسایی و بخش بندی کند و رفتار آنها را یاد بگیرد تا تشخیص ناهنجاری‌ها و نفوذها را بهبود بخشد.
همچنین سیستم‌های هوشمندسازی ساختمان بر پایه‌ی بهره وری مدیریت انرژی ساختمان هستند که سیستم‌های HVAC، روشنایی، امنیت و حفاظت ساختمان شما را به هم متصل می‌کنند تا بتوانند بر روی یک پلتفرم ارتباط برقرار کرده و اطلاعات مورد نیاز خود را ارائه دهند و به شما این امکان را می‌دهد تا تصمیمات هوشمندانه‌تری بگیرید و در عین حال راحتی، ایمنی و بهره وری سایر ساکنین را افزایش دهید.
نقش PoE در یک ساختمان هوشمند چیست؟
همانطور که PoE از 15 وات به 90 وات در کابل های اترنت تکامل یافته است، تعداد و انواع دستگاه‌هایی که می‌توانند توسط PoE تغذیه و متصل شوند، به طور چشمگیری افزایش یافته است.
استفاده از PoE برای برق رسانی به دستگاه‌ها نیز انعطاف پذیری بیشتری در موقعیت مکانی و هزینه کمتری برای استقرار و راه اندازی آنها نسبت به استفاده از برق AC ارائه می‌دهد.
در یک ساختمان هوشمند، PoE می‌تواند دستگاه‌هایی مانند سنسورهای هوشمند، روشنایی، سیستم‌های HVAC، آسانسورها و اعلام حریق، و همچنین لپ‌تاپ‌های USB-C، تلویزیون و مانیتورهای کامپیوتر، پرده‌ها، یخچال‌ها و تهویه‌کننده‌های اتاق را تامین کند.
اجزای اصلی در هوشمندسازی ساختمان
سیستم‌های هوشمند ساختمان را می‌توان در حین ساخت اولیه یا از طریق فرآیند مقاوم سازی برای یک سازه موجود پیاده سازی کرد. در کل از پنج جزء برای هوشمند سازی یک ساختمان استفاده می‌شود.
حسگرها:
این دستگاه‌ها دما، رطوبت، تعداد افراد در یک اتاق، سطح روشنایی و مقادیر دیگر را ردیابی می‌کنند. سنسورها این اطلاعات را به کنترل کننده‌های متمرکز منتقل می‌کنند.
کنترل کننده:
این جزء به عنوان “مغز” سیستم هوشمند عمل می‌کند. داده‌ها را از حسگرها جمع‌آوری کرده و سپس دستوراتی را به واحدهای HVAC، سیستم‌های روشنایی، هشدارهای امنیتی و سایر بخش‌های متصل ارسال می‌کند.
دستگاه‌های خروجی:
هنگامی که کنترل‌گر فرمانی را ارسال می‌کند، عملگر‌ها و رله‌ها برای پیروی از الزامات وارد عمل می‌شوند.
به عنوان مثال، آنها می‌توانند گرمایش را در قسمت خاصی از ساختمان کاهش یا افزایش دهند، چراغ‌های کم نور در دفاتر بدون استفاده را کاهش دهند، یا قبل از آمدن افراد به محل کار، تهویه مطبوع را روشن کنند.
پروتکل‌های ارتباطی:
سیستم خانه هوشمند از زبان خاصی استفاده می کند که توسط اجزای منفرد سیستم قابل درک است که به آن پروتکل ارتباطی می‌گویند. BACnet ،Modbus ،KNX ،SBU ، Zigbee و Z-wave از رایج ترین پروتکل‌های مورد استفاده هستند.
رابط ترمینال:
کاربران می‌توانند از طریق این رابط با سیستم هوشمند تعامل داشته باشند. اطلاعاتی را ارائه می‌دهد تا کاربران بتوانند وضعیت ساختمان را کنترل کنند یا تنظیمات را به صورت دستی لغو کنند.
